Κι αν δε δίνω σημασία είτε μία δεκάρα
σημαίνει βγάζω με τον κόπο μου όσα έχεις απλόχερα,
δε βρίσκω για εμάς το χρόνο, είναι κατάρα
το να αφήνεις και να αφήνεσαι ζώντας δίχως χαμόγελα.
Ίσως να γράφω πρόχειρα, ανώφελα ποτέ,
δε πρόφερα επίτηδες τη λέξη «Αδερφέ»
σε κέρασα καφέ ένα κρύο πρωινό
περιμένοντας στη στάση το βρώμικο αστικό,
σε πλαστικό κ’ ένα τσιγάρο έτοιμο στο κατέβασμα,
εδώ κυνικός κρίνω από το αποτέλεσμα,
που είσαι και που είμαι για να βγάλουμε συμπέρασμα,
πέρασα αντίπερα μεριά, θεριά ανήμερα
οι μνήμες που δεν ξέχασα,
οι ρίμες που δεν έσβησα,
οι ρίμες που δεν έγραψα,
εκείνες που δε σ’ έκραξα μαλάκα εγωπαθή,
είμαι χαμένος, κράτα τη μύγα, έχω χαθεί,
και σιχαθεί γι’ αυτό και έκανα πράξη όλα τα λόγια τους,
λαμπόγυαλο το μέσα τους, βόθρος από το στόμα τους,
βγαλ’ τους απ’ το δώμα τους να ζήσουνε αλλιώτικα,
βολεύτηκαν με την ψηφιακή πραγματικότητα.
Πράγματι επώδυνα σημεία εποχών,
ψυχολογικά εμπόδια στη ζούγκλα του μπετόν,
ετών εικοσιπέντε κάργα ανησυχίες
ενώ η γενιά μου το ζει με βιντεοσυνομιλίες.
Έφυγα για συνοικίες επαρχιακές,
ανάπλαση κυττάρων όσο εσύ τα καις,
ενισχύεις το χθες ενώ γυρνώ πράξη πρώτη,
κάνω σωστό κάθε σφάλμα, κάνε κάτι ρε μόρτη.
Έφυγα για συνοικίες επαρχιακές,
ανάπλαση κυττάρων όσο εσύ τα καις,
ενισχύεις το χθες ενώ γυρνώ πράξη πρώτη,
κάνω σωστό κάθε σφάλμα, κάνε κάτι προδότη.
Γράφω το μέσα μου, εξιστορώ την μπέσα μου,
εκείνο το χαμόγελο που έχεις ρε κοντέσα μου,
είπα να την κάνουμε πριν το ολονύχτιο,
δε με ακολούθησες στο μεταμεσονύχτιο,
παρόλα αυτά διαδίκτυο, like και chat,
να τσαντίζομαι για το παραμικρό στο μπαμ και τσακ
να ξεσπάω στο rap, να ψοφάω για αγάπη,
να μεθάω με Jack μπροστά από ένα τζάκι.
Junkie αλήθειας με χαστούκια ζωής,
μιας απλής καλής συνήθειας λούκια επιλογής,
με τα μαύρα μου χέρια μετρώ τα κατορθώματά μου,
κάθε λογής καρύδι δε βάζω στα σωθικά μου.
Σώθηκα γλυκιά μου, άστο, είμαι εντάξει,
το νόημα πιάσ’ το, φταίει δεν έχω αμάξι,
πες μου τι να σε νοιάξει, τι να λέει με μας,
είναι καυλιάρα η επανάσταση ρουτίνα που σπας.
Η κουρτίνα που τραβάς κάθε που νιώθεις χαρές,
τα παντζούρια μου κλειστά γιατί δε θέλω μιλιές,
χαζεύω τις πορτοκαλιές έξι βαθμούς ξημερώματα,
μαζεύω ελιές, βγάζω γούστα στα ξενερώματα.
Στάξε μου αρώματα απ’ τη μητέρα φύση,
απ’ τη μύτη αίμα φτύσει, έχω εμπρός αφήσει,
προς κατευθύνσεις πρόβατα για σφαγές,
τους είπα το ανήσυχό μου πνεύμα θέλω ασφαλές.
Έφυγα για συνοικίες επαρχιακές,
ανάπλαση κυττάρων όσο εσύ τα καις,
ενισχύεις το χθες ενώ γυρνώ πράξη πρώτη,
κάνω σωστό κάθε σφάλμα, κάνε κάτι ρε μόρτη.
Έφυγα για συνοικίες επαρχιακές,
ανάπλαση κυττάρων όσο εσύ τα καις,
ενισχύεις το χθες ενώ γυρνώ πράξη πρώτη,
κάνω σωστό κάθε σφάλμα, κάνε κάτι προδότη.