released February 24, 2020

Πες μου πως ήταν τότε εκείνο το ξεκίνημα,
πες μου μου αν μετάνιωσες ποτέ για κάποιο φίλημα,
πες μου αν θυμάσαι την απόφαση στο δίλλημα
αν άξιζε η θυσία σου για τους μαλάκες στήριγμα.

Αυτό το μήνυμα είναι τόσο ξεκάθαρο
και εκείνο τους το χτύπημα είναι άστοχο και άχαρο,
αφού τα φράγκα έχουν μέλι, τα ‘χουν λάβαρο,
τους αποφεύγω σκόπιμα, μου ανεβαίνει ζάχαρο.

Και αυτό το μέρος ονομάζω πρώην τρελάδικο,
δε σε ρωτώ που χάθηκες, σε ξέσκισε το άδικο,
αυτό το μέρος κάποιοι τ’ ονομάσαν Ζάκυνθο,
τότε με τον Δάρδανο, από βάρβαρο σε βάρβαρο.

Αυτό το μέρος συντηρεί τη λογική μας,
η καφετέρια = σπίτι όταν μας πιάνει το γλυκύ μας,
η αδιαφορία = συνήθεια ηλίθιας ρουτίνας,
η αγάπη ζούσε μες στο βλέμμα της Χριστίνας.

Εκείνη η αγάπη πέθανε στα σκαλοπάτια της,
ερωτευμένος με τα χείλη και τα μάτια της,
κάποτε ήμουν φως στο μυαλό και στα σκοτάδια της,
τελικά ο Θεός το instagram και η ντουλάπα της.

Για μένα απόδραση είναι ο δίσκος – το βινύλιο,
οι διδαχές των ανταρτών απ’ τον εμφύλιο,
οι εμπειρίες με τον παππού μου άυλο κειμήλιο
και αυτές οι ρίμες που γκρεμίζουν ένα αέναο βασίλειο.


Ίδρωσα και μάτωσα, έφαγες και ρεύτηκες,
με εξαγόρασες φθηνά, με εκμεταλλεύτηκες,
η αξιοπρέπειά σου έπεσε με το που έφυγες,
χαίρομαι που γκρέμισα τις ταξικές μας γέφυρες.

Έλα φίλε μου, μη νιώθεις τόσο επώδυνα,
στ’ αρχίδια μου γραμμένο κάθε δήθεν τηλεφώνημα,
οι αξίες φαίνονται και πίσω από την πλάτη μας,
σου βγήκε τ’ όνομα όσο έβγαζες το μάτι μας.

Και εκείνο το κομμάτι μας ποτέ δεν τραγουδήθηκε,
ντρέπονται ν’ ακούσουν την αλήθεια τους που γδύθηκε,
το νόμισμα πουλήθηκε ακόμα παραπάνω,
παράπονο, κρασί, ζεϊμπέκικο και Μητροπάνο.

Κι αν είμαι μόνος, ευτυχώς δε σε προσκάλεσα,
φταίω για πολλά, ένα απ’ αυτά πάλι το σκάλισα,
μ’ εκείνη την ξεφτίλα τους να ‘ξερες πόσο σκάλωσα,
ο καλός καλό δεν έχει, αυτός ο λόγος που τα σκάτωσα.

Αυτός ο λόγος που τα σκάτωσα,
αυτός ο λόγος που τα σκάτωσα,
αυτός ο λόγος που τα σκάτωσα,
ο καλός καλό δεν έχει, μα τουλάχιστον προσπάθησα.