Ανησυχείς τόσον καιρό σε μια σιγή βυθισμένος
και μια σημαία στο κατάρτι συμβολίζει την αγάπη,
μισημένος μες στη μέση του ποτέ πεπεισμένος
και οσονούπω να φυσήξει Τραμουντάνα απελπισμένος
δίχως καύσιμο, τριών αστέρων Μεταξά άλλο ένα χάσιμο,
κερνάει τσάι η μοναξιά πίνω στο μπάσιμο,
γλεντάει η πίκρα, με ρωτάνε τι της βρήκα
κι αν κοιτάνε θαυμαστά, βλέπεις τα βλέμματά τους
από των ρουφιάνων κλωστή κρεμαστά
φαντάζει άσχημο στους καλοθελητές,
σε θέλουν διάσημο όταν γαμιέται ο Δίας
δίχως σάλιο, φούσκα τσέπη,
ο καιρός το επιτρέπει, δολιοφθορά και γδάρσιμο
της αξιοπιστίας σου παράσημο γραφή
για μία φάση που αναλόγως ποιοι σ’ ακούνε συνταγή
για να τραφεί επιφανειακά ένα στομάχι που στη μάχη
για ζωή καραδοκώ το θάνατο.
Στα εικοσιέξι μου θα ‘χω για να θυμάμαι
το αχάραγό μου ξύπνημα στις έξι για το μεροκάματο,
κάθε Κυριακή και κάθε Σάββατο βροχή
μέρα μισή και τρία τάλιρα να παίρνω τα κοντύτερα
δίχως μηδενικά και ευτυχώς μέρα κοντή περίοδος χειμερινή,
τη θερινή θα με ρωτάνε το που χάθηκα
εκείνοι που σιχάθηκα και εκείνη που για πάρτη της αισθάνθηκα ντροπή
μα δεν τρελάθηκα, νομίζουνε,
όσο ελπίζουνε, εμείς το χτίζουμε,
εμείς το χτίζουμε, δε μας προσεγγίζουνε.

Δε μας προσεγγίζουνε,
ας τους να νομίζουνε,
ας τους να νομίζουνε.

Αυτή η ζωή που μ’ έχει μάθει να κρίνω από τα βάσανα,
εκρήγνω τους καημούς μου, ανάσανα,
χαμόγελα μες στη φωτιά σαν κάστανα
για δύο μάτια κάστανα, βάστα να ξεφύγω από τη μάστιγα.
Σπάστηκα, φίλε κουράστηκα,
τη δηθενιά, το ψέμα τους ακόμα δεν ασπάστηκα,
βιάστηκα να δίνω με αποτέλεσμα να πίνω
για όσα πίσω δεν αφήνω, πληγές που πάλι ξύνω,
ξέρω-ξέρω κεφάλι ξερό, μαλάκας πιάστηκα,
καιρό έχω να ξεπλύνω σκέψεις στο χαρτί μου
φτύνω λέξεις που δεν πίστεψες ποτέ, γιατί να τις πιστέψεις;
πόσο μάλλον να σε βάλω κάτι άλλο να διαλέξεις,
δεν το νιώθεις, χαμένη αγνότης,
όσα βρήκα πλέον έχασα κοιτώ το πρόσωπό της ποταπό,
θα τα πω, να ντραπώ, για να μπω στο υποσυνείδητό τους
και στον τρίτο οφθαλμό της μια φωνή που τυφλώνει,
εκτός εαυτού σε αγχώνει,
πόσο γουστάρω αυτήν τη μάσκα που το δίκαιο σκοτώνει,
απολαμβάνεις ένα μίσος αφού ζεις μέσα στο ίσως
σε λυπήθηκα και αρνήθηκα στα μάτια μου τη σκόνη!