Είμαι σμπαράλια και φτιαγμένος με το ηχόχρωμα
στο πέρασμα του χρόνου μπροστά από τα μικρόφωνα,
αδερφέ μου το ‘χωνα σου πω ταυτόχρονα
ένα και το αυτό γραφτό η ψυχή μου δεν αυτοκτονά.
Αφιερωμένο για να βγάζουμε την καύλα μας,
καθιερωμένο σα να βάζουμε τα μαύρα μας,
αλλάζουμε τα χάλια μας, εγίνηκα χειρότερος,
πνίγηκα στην κουταλιά πεθαίνοντας νεότερος.
Και να λοιπόν το χάρηκα, χάθηκα, σιχάθηκα,
είπανε τρελάθηκα, τους είπα πιο αυθάδικα
με μια σιωπή που ξεπερνά κώλους και ξενυχτάδικα,
ποτέ της δεν ξεχνά τα πιο μεγάλα άδικα.
Άφηκα τα σωθικά μου πάνω στις κορφές,
με αυτούς που έχουν φύγει λέω κουβέντες κρυφές
είναι οι φωνές μας τυφλές, τι λες; το παιδί μουρλάθηκε,
ουρλιαχτά μεσάνυχτα στον ύπνο του τινάχτηκε.
Τι να ‘βρηκε; Τι να ‘λειπε; Την άλλη φορά.
Είναι ατέρμονας βρόχος και οδηγεί στη φθορά,
η ματαιότητα κόμπος με γονατίζει συχνά,
όπως τότε έτσι και τώρα σου τα λέω σκυφτά.
Στριφτά τσιγάρα μας, οι μπύρες και η κατάρα μας,
οι γύρες για το τίποτα ευρήκαμε τα πάντα μας,
πολύπλοκα τα πράγματα υπό τους άγχους την επήρεια,
θέλω δύο μάτια και όχι εκατομμύρια.

Ανάμεσα στα κτήρια,
καρδιές εγκλωβισμένες μεσ’ σε γρίφους και μυστήρια.
Αχ, συλλυπητήρια,
είμαι παρόν, νιώθω απόν, τα ψυχρά μου συγχαρητήρια.
Αυτοβασανιστήρια,
φθορά, δουλειά, γουλιά-γουλιά, κελιά μας κολαστήρια,
η γενιά μας στα μαρτύρια, συγχαρητήρια,
γούστο είναι να φυτοζωείς, μισός αιώνας ζωής σιγή,
η γη μας γέμισε με ζωντανούς τα κοιμητήρια, συλλυπητήρια.

Κρατώ για το «εμείς» μία συγγνώμη στη συνάντηση,
με ανάγκασε η μάσκα σου να σου φερθώ με άρνηση,
τους το ‘χα πει θα ‘ρθω, θαρρώ η μάχη άνιση,
με κράζω μοναχός ενώ το κάνεις με ανάρτηση.
Μην το δεις απάντηση, βλέπε όπως το δείχνω,
ψάξε για το δάχτυλο μες στον βαθύ σου ύπνο,
έχασες τον μπούσουλα και αυτό γιατί προκύπτω
απ’ το πρότυπο που σ’ είχα κάποτε, ξεφτίλα τώρα σ’ απορρίπτω.
Το ψέμα σου για σκήπτρο, ευαγγέλιο
καμουφλάζ σεμνοτυφίας φίλτρο τέλειο,
ανατέλλει ο εαυτός που θέλατε στο σκότος,
σκοτώνοντας τη νιότη μου, ήταν βουβός ο κρότος
και αυτό γιατί δε γούσταρα να ακούν οι τιποτένιοι
από εμένα για εμένα ήθη-στίχοι ατσαλένιοι,
ας τα λέμε καλά να μη μου προβληματίζεσαι,
δε σε ρωτώ τα νέα σου εφόσον ξεφτιλίζεσαι.