Οι μόρτες στο ημικύκλιο γουστάρουνε ραπ,
τη μορφονιά δικάβαλο χωρίς make-up.
Πάσα στην πάσα για να φύγουν τα νεύρα,
θα το πάμε ποδαράτο από εδώ ως την εξέδρα.
Δόξα στα βαρύμπιτα, σε ατέρμονες γύρες,
μερικά γαμωσταυρίδια σε αδειανές αναπτήρες,
όσα έδωσες δεν πήρες, πάλεψες με αγκώνες-ρόπαλα,
ξέρω σε πουλήσαν μόλις βρήκαν δυο βυζόμπαλα.
Τυραννιούνται από την περηφάνεια,
δε χάθηκαν, τους χάσαμε, θα φταίει η επιφάνεια,
καταριούνται τύχες κολλημένοι στην αδράνεια,
καλωσορίζω του Χειμώνα την παράνοια.
Ελλάδα, Βαλκάνια, φθηνά μεροκάματα,
εδώ δεν ξεχωρίζουμε Δευτέρες από Σάββατα,
όσοι μ’ ακούνε νιώθουνε και βλέπουνε κατάματα,
κάτω απ’ το ποτήρι τους συγγράμματα.
Νύχια μαυρισμένα, αίμα και παρανυχίδες,
επαρχιώτικες φωνές και αφεντικά σπασαρχίδες,
όσα άκουσες δεν είδες και όσα βλέπεις δεν κοιτάς,
από μικρό σε μάθανε το ντέφι να χτυπάς.

Θέλεις ένα τηλεφώνημα στα δύσκολα ενδιαφέρον,
όταν έρθουν πιο κοντά να μην το κάνουν για συμφέρον,
θέλεις όταν γυρίζεις από τα δωδεκάωρα σου
να γνωρίζεις πως θα ‘χεις δυο ματάρες στην αγκαλιά σου.
Σε ρωτήσαν για τους στόχους που έχεις και προβληματίστηκες,
από του σκότους τη λήθη απεγκλωβίστηκες,
είπες απλώς πως θέλεις να γίνεις άνθρωπος καλός,
πάει καιρός που χαραμίστηκες.
Ξέρω τι γυρεύεις, τι ζητάς γενικά,
ένα τίμιο οχτάωρο, μια γνήσια αγκαλιά,
έναν απογευματινό καφέ στην αυλή σου
κάτω από μία λεμονιά να χαϊδεύεις το σκυλί σου.
Μη ρωτάς πως το ζούμε φίλε, ζούμε παλούκια,
το Χειμώνα με φρίκες, Καλοκαίρι με κουνούπια,
πίσω απ’ τις αποθήκες να βρωμάν αποχετεύσεις,
να σου χρωστάν μεροκάματα, να πρέπει να τα γυρέψεις.
Δεν υφίσταται φιλότιμο μπρος στην αρπαχτή,
τα όνειρά μας πεταμένα στην καταπαχτή,
και όλο παλεύω ο μαλάκας, ο εαυτός μου μην ξοκείλλει,
να είμαι ένα τίμιο στήριγμα, αυτός που ξέρουν οι φίλοι.