Δεν τρυπάω το συκώτι για καμία, για κανέναν,
αυτό να μου θυμίζεις κάτι βράδια απελπισμένα,
γι’ αυτό σε θέλω δίπλα μου όταν νιώθω φοβισμένα,
στις πίκρες σου, στις μαύρες μου δυο σώματα αγκαλιασμένα.
Και σου γράφω μανιασμένα κάτι μέρες Δεκεμβρίου,
είσαι χαρτί, είμαι στυλό, είμαστε φλόγα νύχτες κρύου.
Είμαι η βελόνα, είσαι αυλάκι στους δίσκους του βινυλίου,
είμαι η Χαμένη Ατλαντίδα κι εσύ αχτίδα Ηλίου.
Και από τότε που κουράστηκα να ψάχνω βρήκα τύχη.
Πάλευα καιρό να σπάσω το κεφάλι μου στα τείχη.
Γράφω ρίμες με σφυρί, καρφιά μου στίχοι,
δέκα νύχτες συνεχόμενα στο δίπλα μαξιλάρι μου η μοναξιά μου βήχει.
Κάτω ο πήχης, πάνω απ’ όλα
για να ‘σαι ρομαντικός στο τέλος πρέπει να αποτύχεις.
Κι αν σου μοιάζω βαρετός εγώ σου το ‘πα από εξ αρχής,
σκάβω βαθιά με το σφυρί για να σου φέρω τρόπαιο της νίκης σου.
Η μνήμη σου με απάτησε,
απαίτησα κι εγώ να ξεχαστώ μέσα σε μια σκέψη σου που με γάμησε.
Σ’ άρεσε; Άφησα τα κίβδηλα χαμόγελά σου
ν’ αφήσουν στίγματα στο μάτι μου που δάκρυσε.
Τέρμα στο ποτήρι δηλητήρια
αυτό που ακούς είναι η αντίπερα γραμμή μου εναρκτήρια.
Είπα τέρμα στα ψυχοσωματικά βασανιστήρια,
ερμηνεύοντας με εξαπατώ με όσα γράφω εμβατήρια.
Τι λες χορεύουμε Δεκέμβρη μεταμεσονύχτια;
υπό μέθη πάνω στη αμμουδιά της Αγίας Κυριακής.
Και όταν λέω μέθη λέω τον έρωτα στα μάτια σου,
που με ρωτά με λέξεις, λέξεις της σιωπής.
Στους μείον τρις. Μπορείς; Είναι για ν’ απορεί κανείς.
Πως απορρίπτουμε ώρες-ώρες την ματαιότητα.
Στους μείον δύο, κουβεντιάζαμε οι δύο σε μια φάση
πριν το αντίο κατάλαβα με γούσταρες αλλιώτικα.
Μάτια μου έχω κώδικα, κομμάτια μου δυσνόητα
μα πιο δύσκολες οι λέξεις που μου είπανε τα μάτια σου.
Στους μείον ένα, πριν το τέρμα ο πάγος λιώνει,
αγναντεύοντας σα μάγος της πόλης τα παλάτια σου.
Πάρε πίσω τις σάλτσες σου…
…εσύ και οι αυταπάτες σου,
δίνω εκείνο το κίνητρο να αγωνιστείς και όχι να αγωνιάς ακροβατώντας πάνω απ’ τις νάρκες σου.